Şeyma Gür
Dört yaşındaydım. Hem anam hem babam olan canım ağabeyim, o gün elimden tutup dispansere götürmüştü beni. Neden hatırlamıyorum. “Filmin çekilecek” demişti. Sonra bir fotoğrafçıya gittik. İkisi arasında bağlantı var mıydı onu da bilmiyorum. En net hatırladığım şey; fotoğrafçıda elime verdikleri plastik çiçeklerdi.
Onları çok sevmiştim. O zamanlar gerçek çiçek ile plastik çiçek arasındaki kıymet farkı hakkında bir fikrim yoktu sanırım. Benim olduklarını sanmıştım. Fotoğraf çekildikten sonra elimden aldıklarında ise çok üzülmüştüm.
Ama kimse üzüldüğümü bilmedi; sessiz bir çocuktum.
Sonra yaşadığım uzun yıllar boyunca taraf-ı İlâhiden elime çok çiçekler verildi. Her seferinde yine şaşıp yanıldım; benim sanıp sahiplendim. Dört elle sarıldım. Gittiklerinde ağladım.
Benim değillerdi oysa.
Ama Mâlikü’l-mülk veriyor, hikmeti iktiza edince geri alıyordu. Kimini daha çabuk, kimi daha geç. Henüz elimde olanlar da alınacak besbelli.
Ya Bâki entel Bâki!
Her şey o fotoğraf çekilinceye kadardı.
O çiçeklerle birlikte değişik değişik roller de veriliyordu. Kâh anne oluyordum, kâh kardeş. Biraz öğretmen, çokca öğrenen, komşu, yolcu, hala, müşteri, kiracı, evsahibi, seyirci.
Çoklarına arkadaş, birisine eş…
Her bir rolü çok ciddiye alıyordum. Hemen o rolü sahipleniyordum. Ben o oldum biliyordum. Eğer o rol benden alınırsa bozuluyordum. Bazen rolün gerekleri değişiyordu. Yine her şey alabora oluyordu.
Her birinin sadece rol olduğunu, gerçek kimliğimin sadece ve sadece bir kul, amelelerden bir amele olmak olduğunu idrak etmem çok yıllarımı aldı. Diğer rolleri, asıl kimliğim üzerine giydirip çıkarıyordu âlemlerin Rabbi. Rolümün gereğini iyi yapıp yapmadığıma bakıyordu. Nerede isterse orada çalıştırıyordu.
Her ne olsa şu dörtlü formül üzere işliyordu:
Rastgelelik yoktu; Rububiyet iş görüyordu.
Hiç bir şey anlamsız değildi asla; hikmetlerle doluydu.
Adalet mutlaka, rahmet dâima.
Şimdi anlıyorum; rolünün hakkını vermek var, şimdilik verilmiş ama her an geri alınabilir bir rol olduğunu unutmak yok!
Ubûdiyet bunu gerektiriyor çünkü.
