Esra Kağıt ve biricik kızı Ravza Nur birlikte yazdı:
Birbirlerini çok seven, beraber vakit geçirmekten çok hoşlanan bir dede ile torunu varmış.
Sık sık biraraya gelir ve pek çok şey paylaşırlarmış. Öyle çok hatıralar biriktirmişler ki…
Torun, bebekliğinden itibaren dedesinin hep dizinin dibinde olmuş. Çünkü onunla birlikteyken çok mutluymuş.
Hele yaz tatillerinde dedesinin peşini hiç bırakmaz, adeta gölgesi gibi onu takip edermiş.
Bu hal dedesinin de çok hoşuna gider, torunu biraz gözden kaybolsa “Nerde benim asker arkadaşım?” diyerek onu ararmış. Çünkü o çocuk ruhunu mühimseyen, sakalları kadar kalbi de pamuk gibi olan bir dedeymiş.
Bu şekilde yıllar geçmiş ve torun on ikinci yaşına ulaşmış. Dedesiyle geçireceği yaz tatilinin hayalini kuruyormuş. Ancak bir Şubat soğuğunda ölüm hakikati ansızın çıkıvermiş karşısına. Biricik dedesi, asker arkadaşı, sırdaşı, yoldaşı bu dünyadan göçmüş.
Bu anî ayrılık ve yakıcı acı karşısında sarsılan torun, mahzun kalbine bir teselli aramış ve bulmuş elhamdülillah.
Kaleme aldığı bu hakikatli teselliyi kendisinden izinli olarak sizlerle de paylaşmak istiyorum:
ÖLÜM
Ölüm kelimesi, çoğu zaman insanlara ürkütücü ve soğuk gelir. Bir zamanlar bana da öyle gelirdi. Birisi “ölüm” deyince içimde bir korku olurdu. Aslında bu korku yersizdir.
Hayal edin bir kere, vefat eden kişi Cennete gittiğinde nasıl mutlu olur. Ölüme karşı farklı yaş grupları kendilerini farklı şekilde teselli eder.
Çocuklar “Cennette hayalleri gerçek oldu” diyerek, yani ebedi mutluluğu düşünerek teselli bulur.
Genç ve yetişkinler “Artık orada gitmesi gereken bir işyeri, çektiği bir sıkıntısı, hastalığı yok” diyerek yani ebedi rahatlığı düşünerek teselli bulur.
Yaşlılar ise, “O artık sonsuza kadar genç kalacak ” diyerek, yani ebedi gençliği düşünerek teselli bulur.
Ölümün korkulacak bir nedeni yoktur. Çünkü ahirette er ya da geç bütün sevdiklerimizle buluşacağız, sonsuza kadar ayrılmayacağız zaten.
3 Şubat 2017.
Asker arkadaşımın, biricik dedemin vefatı…
Allah ona rahmet eylesin.
İnşallah bir gün onunla tekrar buluşalım ve bir daha hiiiç ayrılmayalım. Amiinnn…
— Ravza Nur
